Στα 18 του έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής. Σε κάποιο άρθρο του σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ψευδώνυμο Άσιμος κι έκτοτε το καθιέρωσε. Παράλληλα, ασχολήθηκε και με το θέατρο. Έφτιαξε ένα φοιτητικό θεατρικό εργαστήρι, παίζοντας Αριστοφάνη, Μένανδρο, Μολιέρο.
Αυτοδίδακτος μουσικός, άρχισε εμφανίσεις σε μικρές μπουάτ. Ανυπότακτος, αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις της λογοκρισίας για τα τραγούδια του και τα λεγόμενά του. Συνελήφθη και κρατήθηκε στην Ασφάλεια. Όταν τον άφησαν, η ταυτότητά του είχε χαθεί. Δεν έβγαλε άλλη, παρά μόνο 18 χρόνια αργότερα, οπότε κατάφερε να του εκδώσουν μία ταυτότητα στο όνομα Άσιμος, με τη «διευκρίνιση» στο σημείο του θρησκεύματος: Άνευ θρησκεύματος.
Το 1973, και χωρίς πτυχίο, κατέβηκε στην Αθήνα. Εμφανίστηκε σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα, σε συνεργασία με τραγουδιστές, ηθοποιούς και συνθέτες, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα κόντρα στο κατεστημένο: «5η εποχή», «11η εντολή», «Χνάρι», «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας», «Σούσουρο». Ανάμεσα στους τότε συνεργάτες του, πολλά και γνωστά ονόματα: Γκαϊφύλιας, Τραντάλης, Πανυπέρης, Φινίκης, Μουζακίτης, Σπυρόπουλος κ.α.
Το 1975 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια σ' ένα δισκάκι 45 στροφών (Ρωμιός- Μηχανισμός). Παράλληλα άρχισε την έκδοση «παράνομων» κασετών, που ηχογραφούσε και διακινούσε μόνος του στα Προπύλαια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι, στο Λυκαβηττό. Δημιούργησε την «Exarchia Square Band» και συμμετείχε σε συναυλίες, κοινωνικοπολιτικές εκδηλώσεις, μουσικοθεατρικά σχήματα, θέατρο του δρόμου, διάφορα δρώμενα. Κατά καιρούς, συνεργάστηκε με πολλά σχήματα και καλλιτέχνες.
Το 1977 φυλακίστηκε για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδότες - συγγραφείς, με επίσημη κατηγορία: «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο». Το 1981 έγραψε το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και το 1982 κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Ξαναπές το», σε τέσσερα τραγούδια του οποίου συμμετείχαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου.
Περίπου ένα χρόνο αργότερα άνοιξε ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια, στην οδό Καλλιδρομίου. Ήταν ο «Χώρος Προετοιμασίας» όπως το ονόμασε, αλλά και διαμονής, αφού αυτό ήταν και το σπίτι του. Εκεί έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια για παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα κατασκευής γνωστών του, κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα.
Το 1987 οδηγήθηκε βιαίως σε ψυχοθεραπευτική κλινική και λίγο αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού, με την κατηγορία του βιασμού. Αποφυλακίστηκε με χρηματική εγγύηση, αλλά δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη μεγάλη του πίκρα γι' αυτή την αβάσιμη κατηγορία, που δεν τεκμηριώθηκε ποτέ. Η εκκρεμούσα δίκη, μαζί με τ' άλλα προβλήματα που ήταν πολλά, συσσωρεύτηκαν μέσα του... Μετά από δύο ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας, στις 17 Μαρτίου του 1988 βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του.
Η σχέση του Νικόλα Άσιμου με την επίσημη δισκογραφία είναι αν μη τι άλλο υποτυπώδης. Η αντιφατικότητα του χαρακτήρα του από τη μια και το ανυπότακτο εγωκεντρικό του "είναι" από την άλλη, περιθωριοποιούσαν τον Νικόλα με αποτέλεσμα δεκάδες μουσικά και στιχουργικά διαμάντια να κρύβονται αυτή τη στιγμή, άγνωστα στο ευρύ κοινό, στο χρονοντούλαπο που καλείται "Παράνομες Κασέτες". Η εμπειρία του Νικόλα με το "Μηχανισμό" (Μάιος 1975) στο παρελθόν και ο ακήρυκτος πόλεμος από τον περίγυρό του αμέσως μετά την κυκλοφορία, του μοναδικού εν ζωή προσωπικού δίσκου μεγάλης διάρκειας ("Ο Ξαναπές" στα 1982), δεν άφησαν και πολλά περιθώρια να περάσει μεγάλο μέρος (μόνο 17 εν ζωή), από ένα σύνολο 118 τραγουδιών του Νικόλα, στην επίσημη δισκογραφία.
Καλώς ή κακώς, η δισκογραφική παρουσία του Νικόλα, οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αγάπη που έτρεφε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου για τα τραγούδια του, παρόλο που μεταξύ των δυο τους δεν ανεπτύχθηκε ποτέ η περιβόητη αδελφική φιλία. Αξίζει όμως να ειπωθεί πως μερικές φορές σε δύσκολες στιγμές, ο Παπακωνσταντίνου ενίσχυσε οικονομικά και ψυχικά τον Νικόλα, από απόσταση ασφαλώς. Εξασφάλιση ενισχυμένων ποσοστών για τη χρήση των τραγουδιών του, ανάληψη των εξόδων της κηδείας του, κίνησε τις διαδικασίες να κυκλοφορήσουν οι δυο μεταθανάτιοι δίσκοι κλπ.
1974, Ρωμιός- Μηχανισμός, single.
1978, Παράνομη κασέτα Νο.000001 "Κασέτα με το βαρέλι που για να βγει το σπάει"
1979, "Τριπλή κασέτα μπελά με χωρίς ταμπέλα" που περιέχει:
Παράνομη κασέτα No.000002 "Είμαι παλιάνθρωπος"
Παράνομη κασέτα No.000003 "Γιατί φοράς κλουβί"
Παράνομη κασέτα No.000004 "Κλάστε ελευθέρως"
1982, Ο Ξαναπές. Συμμετέχουν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χάρις Αλεξίου.
1986, "Τριπλή κασέτα" που περιέχει:
Παράνομη κασέτα No.000005 "Ο Σάλιαγκας"
Παράνομη κασέτα No.000006 "Η Ζαβολιά"
Παράνομη κασέτα No.000007 "Πάλι στην Ξεφτίλα"
1987, Παράνομη κασέτα No.000008 "Το Φανάρι του Διογένη"
1987, Συμμετοχή με 5 τραγούδια στο δίσκο "Χαιρετίσματα" του τραγουδιστή Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
1988, Συμμετοχή στο δίσκο "Ήχοι του Χειμώνα" με το τραγούδι "Πάλι στην ξεφτίλα".
1989, "Το Φανάρι του Διογένη". Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε μετά θάνατον και περιέχει κομμάτια από την Παράνομη κασέτα No.000008 με μερικές απουσίες λόγω παρέμβασης από την δισκογραφική εταιρία. Συμμετέχει η Σωτηρία Λεονάρδου.
1992, "Στο φαλημέντο του κόσμου". Μετά θάνατον. Περιέχει επιλογές από τις παράνομες κασέτες. Συμμετέχει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
1997, Το συγκρότημα Magic de Spell διασκευάζει το τραγούδι "Μπαταρία" του Νικόλα Άσιμου στο cd single τους "Ο Φόβος έχει όνομα".
1997, Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου διασκευάζει 5 τραγούδια του Νικόλα Άσιμου στο δίσκο "Πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ".
2000, Το συγκρότημα Ενδελέχεια διασκευάζει το τραγούδι "Μπαγάσας" του Νικόλα Άσιμου στο Cd single τους "Καθρέφτης".
2002, Συλλογή (2 Cd) ονομαζόμενη "Βιομηχανία του πεζοδρομίου" με επιλογές από τις παράνομες κασέτες του Νικόλα Άσιμου.
Αναζητώντας Κροκανθρώπους
" Τούτο το βιβλίο το αφιερώνω στον Σαλόκιν Σόμισα,
στον άνθρωπο που μούδωσε τη γνώση στο να κάτσω
να το γράψω και να το τυπώσω. "
κατεβάστε το βιβλίο του Ν.Άσιμου ΄΄Αναζητώντας Κροκανθρώπους" από εδώ: ΜΕΡΟΣ 1ο ΜΕΡΟΣ 2 ο
Αναρτήσεις
