Πότε με κάποιο φέιγ βολάν που έπεφτε στα πόδια μας, πότε με συζητήσεις που τον αφορούσαν και εσχάτως και κυρίως με την συγκινητική του επιμονή να μοιραστεί μαζί μας τον ίδιο μολυσμένο αέρα, από τον χημικό πόλεμο του κράτους...
Από την πρώτη στιγμή σκέφτηκα ότι αν υπάρχει ένας Έλληνας που θα μπορέσει να ενώσει ή να οργανώσει όλους εμάς που αγωνιούσαμε για το αύριο, να μας απαγκιστρώσει από τις αποχρώσες διαφορές μας, αλλά κυρίως να μας οργανώσει-οδηγήσει σαν κίνημα ώστε από αγανακτισμένοι διαμαρτυρόμενοι να μεταλλαχθούμε σε δύναμη αλλαγής του πολιτικού συστήματος, αυτός ήταν ο Μ. Θεοδωράκης.... Πίστευα ότι είναι η μορφή εκείνη που θα καταφέρει να εμπνεύσει διαφορετικές γενιές Ελλήνων, να τους κάνει να πιστέψουν ότι μπορούν, να τους πείσει ότι υπάρχει εναλλακτική προοπτική για τον τόπο..
Ήλπιζα λοιπόν, ότι την ημέρα που θα βρεθώ προ της κάλπης, θα υπάρχει σε κάποιο από τα χαρτιά που θα μου δώσουν το όνομά του... Ότι αρκετές από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις θα συνταχθούν μαζί του στον κοινό σκοπό, πως θα δημιουργηθεί εκείνο το ρεύμα που θα στέκεται ως θηρίο απέναντι στον συνασπισμένο δικομματισμό, ένας αντίστοιχος συνασπισμός δυνάμεων που θα τους τρομοκρατούσε, θα τους έκανε να νοιώθουν ότι το τέλος θα πλησιάζει...
Τέλος σε αυτές τις ελπίδες μου έβαλε ο ίδιος ο Μ. Θεοδωράκης, με την τελευταία του δήλωση στην σελίδα της ΣΠίΘΑΣ.
''Για να ηττηθεί αυτό το συμπαγές αντεθνικό και αντιλαϊκό Μέτωπο της εθνικής μειοδοσίας και της αντιλαϊκής λαίλαπας, θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα επίσης συμπαγές μέτωπο των κοινωνικών δυνάμεων που θίγονται από τις πολιτικές των Μνημονίων, υπεράνω ιδεολογικών και κομματικών συνόρων. Και γι' αυτό ανέλαβα να δημιουργήσω το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών (ΚΑΠ), που το θεωρούσα και το θεωρώ ως ένα συνδετικό κρίκο γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Δυστυχώς ομολογώ ότι απέτυχα, δεδομένου ότι αντιμετώπισα γενικώς άρνηση συνεργασίας και μάλιστα αναζωπύρωση του κομματικού πατριωτισμού, που καταδικάζει και πάλι τα κόμματα της Αριστεράς που επιδιώκουν την παρουσία τους στη Βουλή, σε ένα ρόλο παθητικού παρατηρητή, ανίκανα να εμποδίσουν ουσιαστικά, όπως έγινε έως τώρα, τις δραματικές εξελίξεις με θύμα τη χώρα και τον Ελληνικό Λαό.
'' δήλωσε...
Όπως διαβάσατε, επιρρίπτει ευθύνες σε όλους εκείνους που δεν άκουσαν το κάλεσμά του ή απάντησαν σε αυτό προτάσσοντας κομματικές προτεραιότητες αντί του κοινού τόπου της αντίστασης... Ακόμη βαρύτερη παραδοχή είναι ότι απέτυχε... και το εννοεί, καθώς για εκείνον σκοπός δεν ήταν απλά η ενδυνάμωση της φωνής του λαού και του αντιμνημονιακού μετώπου, αλλά το απόλυτο. Η νίκη, η ανατροπή και η 'εκθρόνιση' των ανίκανων...
Είναι όμως αυτή του η διαπίστωση και παραδοχή ήττας, ή παράδοση των όπλων? ΌΧΙ. Είναι δεδομένο ότι ο Μ. Θεοδωράκης θα συνεχίσει να δίνει τον αγώνα μαζί μας. Ίσως αυτή είναι η τελευταία απέλπιδα προσπάθεια, ένα ισχυρό ''ΣΟΚ'' για να ξυπνήσει αυτούς που ακόμη κοιμούνται, ώστε να πράξουν το πρέπον...
Ο Μ.Θεοδωράκης δεν θα κάνει χρήση του ''εκλέγεσθαι'' κι αυτό εκτός από πληγή είναι ο κώδωνας που κρούεται για τελευταία φορά από την μεριά του... μας εξηγεί ότι είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ Η ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΕΥΚΑΙΡΊΑ για όλους μας, να κάνουμε επιτέλους αυτό που πρέπει.
Δεν είναι απαραίτητο να μας πείσει κάποιος για κάτι. Έχουμε νοιώσει στο πετσί μας τι είναι αυτό που πρέπει να 'διώξουμε', το τι θα έρθει ας το αποφασίσουμε στην κάλπη, χωρίς πολλές κουβέντες.
Να κάνουμε χρήση του ''εκλέγειν'' με πολιτική σκέψη, κοινωνική ευθύνη και ιστορική αντίληψη, ξεχνώντας τι μας επιτάσσει το οικογενειακό παρελθόν, η φοιτητική προϊστορία μας και δεν ξέρω εγώ τι άλλο...
Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα... αλλιώς οὐαὶ τοῖς ἡττημένοις...!
Αναρτήσεις
